Ik kan me niet meer herinneren hoe we elkaar precies leerden kennen, maar daar zal wel een trein, een grote mond en ik denk een quizvraag voor tussen gezeten hebben.
Vanaf dan was "samen pendelen" een bijna dagelijkse routine geworden, en zo spendeerden we heel wat uurtjes samen onderweg, en werd je mijn maatje.
Je werd mijn favoriete smartphone-camera-model, en dat vond je soms leuk...
En soms ook minder leuk ;-)
Je was een gekkie, met je roze, met pink lady stickers beplakte, telefoonhoesje (geen angst, ik ga de mensheid die foto besparen!)
En je experimenteerde ook graag! Je kon namelijk niet wachten tot de volgende dag en moest me absoluut het resultaat van je experiment WhatsAppen...
We deden ook al samen eens zot, zoals die keer Maarten nét de trein miste en we het niet konden laten hem deze foto door te sturen
We namen ook al eens afscheid, je weet wel... zo als er eens iemand niet langer naar Brussel ging gaan werken.
Je was erbij op ons mooiste feest
En natuurlijk stond je op de eerste rij om ons klein wondertje te komen bewonderen
Ondertussen was je ook dichter bij huis komen werken, waardoor we elkaar niet meer zo vaak zagen.
Eens "bij ons", dan "bij jullie" ... je kent dat.
Het was "aan ons"! Ik was al aan het stressen wat ik kon klaarmaken, weer spaghetti? Iets anders? Zéker geen fruitsap met pellekes :-)
En dan... je kon niet komen, omdat... wat? Wat? Dat kon toch niet? Neen!
Ik heb nog nooit zo lang naar een bericht gekeken, nog nooit zo vaak herlezen om zeker te zijn dat ik me niet had vergist!
Maar neen, het was geen vergissing, het was echt!
En de berichten werden er niet beter op...
We deden wat we konden, ook al waren het maar héél kleine dingen...
En dan vandaag... maatje... ik kan het nog altijd niet geloven!
En ja, gekkie, zelfs al staat het in de krant! Ik kan het nog altijd niet geloven!!!
Maatje, we gaan je missen. We gaan je nooit vergeten!
Evelien, #teamevelien !
